Na regen komt zonneschijn

Nou de kogel is door de kerk! Tom is vanochtend richting Nederland vertrokken en ik ga in m’n eentje verder. Zondagavond (morgen) vertrekt mijn vlucht vanaf Auckland terug naar Palmerston, waar ik nog even aan de studie mag. Momenteel zit ik dus lekker op de hostelkamer een verslagje te typen.
Vorige week woensdag, na de onderzoekspresentatie van Tom, zijn we met de auto richting het noorden vertrokken. Het was geweldig weer onderweg dus we waren hoopvol gestemd. Coromandel, het gebied ten oosten van Auckland waar we als eerste heen gingen is een populaire uitvalbasis van de Kiwi’s die even tot rust willen komen, met mooie stranden en uiteraard omgeving. Helaas viel dit voor ons een beetje in het water, want op de dag dat we onze 6 uur durende hike gepland hadden was het grauw en regenachtig. Ondanks dit zijn we toch maar op pad gedaan. Misschien loopt het zelfs wel lekkerder met een beetje regen dan met volle zon;). Eenmaal op de top aangekomen konden Tom en ik elkaar op het platform à 2m² al amper vinden dus van het uitzicht hebben we helaas niet kunnen geniet. Misschien dat ik er over twee weken nog naar terug ga als ik weer een weekend in Auckland heb en de weersverwachtingen wat beter zijn. En ondanks het mindere weer is het nog steeds mooi genoeg om prachtige plaatjes van de omgeving te schieten!

We zijn iets vervroegd naar het Northland (boven Auckland) gegaan, omdat de weersverwachtingen daar wat beter waren. De eerste dag hebben we door het Waipoua Forest gelopen, waar nog enkele gigantische inheemse Kauribomen staan. Door de komst van de Europeanen zijn ook veel ongewenste flora en fauna meegekomen waar de inheemse soorten niet zo goed tegen bestand waren en dus aan het uitsterven zijn, zo ook de Kauribomen. In dit bos staan de grootste bomen van Nieuw-Zeeland, waarvan de grootste 51,2 meter is (net even opgezocht op Wikipedia:P). Daarna werd het weer alleen maar beter en zijn we verder naar het noorden getrokken waar we nog even de pont hebben gepakt en naar enorme zandduinen zijn gegaan om daar met een bodyboard van de duinen af te racen. Ondanks dat dit best wel lekker ging, vonden wij het nodig om een extra ramp aan het einde van de heuvel te maken. Dat dit niet zo’n goed idee was bleek toen Tom na mij de ramp trotseerde. Hij klapte vol met z’n borst op zijn board, viel van zijn board af en nam een lekkere, volle hap zand! Zijn blauwe oog was bijna direct zichtbaar, maar zelfs vannacht is hij nog een keer uit bed gegaan, omdat hij last had van zijn gekneusde ribben. In eerste instantie was het niet zo grappig aangezien zijn hoofd helemaal paars aanliep, maar daarna heb ik me helemaal kapot gelachen om ons stomme ramp-idee met dit als resultaat. Gelukkig kon Tom er ook wel om lachen..
Toen waren we bijna aangekomen bij het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga. Met een fantastisch uitzicht en een daaraan gelegen camping met lekkere cold showers:). Hier hebben we even gesnorkeld en zijn we in een school vissen terechtgekomen, wat best gaaf was!
De dag daarna zijn we naar een camping gegaan met een klein natuurreservaatje daaraan vast waar je mogelijk kiwi’s kon spotten gedurende de nacht. De tour kostte 40 dollar, maar je kon ook op eigen houtje het bos in. Dus Tom en ik gingen om 00.30 uur, zoals het echte Nederlanders betaamt, op eigen houtje het bos in. Na niet zo heel lang lopen hoorde we een raar soort krijsend geluid en toen we dit wat beter gingen inspecteren met onze bouwlampen (een rood lampje was beter geweest) hadden we onze eerste kiwi gespot! Dit smaakte natuurlijk naar meer en een half uurtje later hoorden we weer wat in het bos ritselen, wat steeds dichterbij kwam. Tom hield zijn zaklamp al in de aanslag en toen het dier niet verder dan 2 meter van ons vandaan was werd het arme beest vol in de schijnwerpers gezet. Ik heb zelf nog verwoede pogingen gedaan om een foto te maken, maar dat is helaas mislukt. Nadat deze kiwi ook van de schrik bekomen was ging het er als een speer vandoor. De dag daarna zei de campingeigenaar dat we erg veel geluk hebben gehad, want het is helemaal niet gezegd dat je een kiwi spot, laat staan twee op één avond. Een Nieuw-Zeelander die ik de dag erna sprak zei ook dat 80% van de bevolking in Nieuw-Zeeland waarschijnlijk zelf nog nooit een kiwi in het wild (dus niet in een dierentuin ofzo) gezien heeft, dus we mogen ons gelukkig prijzen!
De laatste dag voordat we weer terugkeerden naar Auckland zijn we naar Goat Island Marine Reserve geweest om nogmaals te snorkelen. Deze prachtige baai met bijbehorend eiland was het habitat van een groot aantal vis- en krabsoorten die we hebben kunnen aanschouwen dus dat was ook geniaal! Als ik nog een keer de mogelijkheid heb om te duiken in een mooi gebied dan zal ik dat zeker doen!

Vandaag was dus het emotionele afscheid met Tom, en voorlopig ook van de auto. Deze laatste heb ik bij Sudhir, onze voormalige huisbaas in Palmerston North die ook een huis heeft in Auckland, achtergelaten om over twee weken weer op te halen. Vannacht zal de tijd nog verzet worden zodat het tijdsverschil met Nederland 10 uur wordt en morgen (zondagavond) zal ik om 21.00 uur in het vliegtuig zitten om het huis van mijn onderzoeksstage begeleider genaamd Peter Wilson te betreden. Peter zit met zijn vrouw voor een congres in.. jawel: Nederland. Hij zal ook hier de faculteit in Utrecht nog bezoeken en ondertussen mag ik van zijn huis gebruikmaken voor de tijd dat ik nog in Palmerston zit. Zo zijn veel Nieuw-Zeelanders, erg gastvrij! Dat ook Nederlandse Kiwi’s erg gastvrij zijn blijkt wel uit het feit dat ik over twee weken welkom ben bij de Nederlandse dierenarts Theo Wieggers om een weekje met hem mee te lopen!

Dit is het wel weer voor nu. De komende tijd zal best dynamisch zijn en waarschijnlijk aardig snel gaan en dan mag ik eindelijk Ronald verwelkomen in dit prachtige land!